PAPIKH-EKKLHSIA: Αρχειακό υλικό: Ο Χριστόδουλος στο Βατικανό.

Τι προσδοκά ο Χριστόδουλος από την επίσκεψη του στο Βατικανό.

Το παρασκηνιακό «δούναι και λαβείν» Ρώμης και Αθήνας- Θα υπάρξουν αντιδράσεις από την Ιεραρχία;

Η ανακοίνωση της Διαρκούς «Ιεράς» Συνόδου για την επίσημη επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στο Βατικανό στις 14 Δεκεμβρίου 2006 είναι αλήθεια ότι έχει επιφέρει διχασμό σε κλήρο και λαό. Πολλοί ανώτατοι εκκλησιαστικοί παράγοντες πίστευαν πως τελικά η επίσκεψη αυτή θα ματαιωνόταν μετά τις αντιδράσεις που είχε προκαλέσει στην Ιεραρχία η επίσκεψη του προκατόχου του σημερινού Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ στην Αθήνα. Υπενθυμίζουμε πως τότε η Ιεραρχία είχε αποφασίσει να ματαιωθεί η ανταπόδοση της επίσκεψης του Αρχιεπισκόπου και να γίνει εν ευθέτω χρόνω. Ωστόσο, είχε αφήσει ασαφή τη διευκρίνιση εάν απαιτείτο και πάλι απόφαση του ανωτάτου αυτού σώματος της Ιεραρχίας για το ταξίδι αυτό. Το στοιχείο αυτό αποτέλεσε τη βάση στον Αρχιεπίσκοπο, ώστε να μεταθέσει το όλο ζήτημα από την Ιεραρχία, στη ΔΙΣ, ένα σώμα πιο ευέλικτο και πιο εύκολα ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ από τον ίδιο και να μεταβεί στη Ρώμη με την κάλυψη της. Τι σημαίνει αυτό;

Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ αυτό σημαίνει πως ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος θα επισκεφθεί το Βατικανό, ως Προκαθήμενος (ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΘΗΜΕΝΟΣ) της Εκκλησίας της Ελλάδος και όχι ως ένας εκ των 80 εν «ενεργεία» (;) Μητροπολιτών, όπως πολλοί μητροπολίτες θα προτιμούσαν. Θα είναι ο πρώτος μάλιστα Προκαθήμενος (ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΘΗΜΕΝΟΣ) στην ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος που τολμά (ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΧΙΛΙΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ) να αντιπαρατεθεί στις λαϊκές παραδόσεις, όπως λ.χ. σ' αυτή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, που ήταν ενάντια στον Πάπα. Βέβαια, ως άριστος γνώστης της εκκλησιαστικής ελλαδικής διπλωματίας («ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ» ΑΠΑΤΕΩΝΙΑΣ) εργάστηκε μεθοδικά επί δύο και πλέον έτη για να καταφέρει να μεταβεί στη Ρώμη. Είναι ο μοναδικός Αρχιεπίσκοπος που έδωσε προτεραιότητες και βάρος στην ανάπτυξη των σχέσεων με το Βατικανό («ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟΝ ΠΑΠΑ, ΤΟΝ ΠΑΠΑ, ΤΟΝ ΠΑΠΑ»), φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να προκαλέσει προβληματισμό και υποψίες στο Φανάρι για τις πραγματικές επιδιώξεις που κρύβει η πολιτική (ΤΗΣ ΚΟΛΟΒΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ) αυτή...

Συγκεκριμένα όχι μόνο κατάφερε να διατηρήσει το (ΑΝΟΙΧΤΟ ΟΧΕΤΟ) δίαυλο επικοινωνίας που άνοιξε ο Πολωνικής καταγωγής προκάτοχος του σημερινού Πάπα, Ιωάννης Παύλος ο Β΄ αλλά καλλιέργησε περαιτέρω αυτό σε πολλούς τομείς, όπως λ.χ. είναι η κοινή εκδοτική δραστηριότητα και η τακτική ανταλλαγή επισκέψεων (ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΩΝ) ιερωμένων όλων των βαθμίδων. Φρόντιζε μάλιστα να υπεραμύνεται της πολιτικής αυτής, η οποία εκ προοιμίου γνώριζε (ΩΣ ΚΑΛΟΣ ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ) ότι αποτελεί και κυβερνητική βούληση. Και αυτό γιατί λέγεται πως το Βατικανό και συγκεκριμένα η τράπεζα που διαθέτει είναι επικεφαλής μιας ομάδας τραπεζών που δανειοδοτούν την Ελλάδα. Εάν πραγματικά ισχύει αυτό, που αν και πολλές φορές έχει γραφεί ουδέποτε διαψεύστηκε (ΧΑ, ΧΑ), τότε γίνεται εύκολα κατανοητό ότι τα «εκκλησιαστικά» ανοίγματα (ΤΟΣΟ ΦΑΡΔΟΣ ΠΙΑ!) παρασκηνιακά φέρουν και τη σφραγίδα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών. Τα ανωτέρω ενισχύουν άλλωστε και οι τακτικές επισκέψεις στο Βατικανό του (ΑΛΗΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗΣ) τέως προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου αλλά και των υπουργών Εξωτερικών της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ αλλά και της πρώην του ΠΑΣΟΚ.

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται έχει να κάνει με τις επιδιώξεις, τα αποτελέσματα, ή καλύτερα το δούναι και λαβείν που κρύβει αυτή η επίσκεψη του μαΣκαριωτάτου. Το βέβαιο είναι πάντως πως δεν αποσκοπεί σε εκκλησιαστική (ΑΛΛΑ ΣΩΜΑΤΙΚΗ, ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ) ένωση. Κάτι τέτοιο άλλωστε δεν θα μπορούσε να συμβεί, αφού για τις εκκλησιαστικές-δογματικές διαφορές, όπως ορθώς είπε και ο ίδιος, βρίσκεται εν εξελίξει ο «θεολογικός» διάολος.
Μία λοιπόν εκ των επιδιώξεων της επίσκεψης που διατυμπανίζει (ΣΩΣΤΗ ΜΠΑΝΤΑ) συχνά-πυκνά ο Αρχιεπίσκοπος είναι η συνεργασία και η ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών σε κοινωνικά ζητήματα κοινού ενδιαφέροντος. Όλοι κατανοούμε ότι μια τέτοια ανταλλαγή αποσκοπεί και αποβλέπει εις όφελος των πιστών. Ως εκ τούτου θα πρέπει (ΕΜΠΟΡΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ) να εκλαμβάνεται θετικά. Σε θέματα μέριμνας και κοινωνικής αλληλεγγύης αδυνάτων και φτωχών υπάρχει πάντοτε η ανάλογη ευαισθησία στον (ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑ ΤΗΝ ΠΑΠΙΚΗ ΠΟΝΗΡΙΑ) ελληνικό λαό. Με δεδομένο όμως ότι η ΠΑΠΙΚΗ «Εκκλησία»ΤΑΧΑ, αν και πέτυχε να αναπτύξει σε αρκετά μεγάλο βαθμό την κοινωνική πρόνοια, εν τούτοις είναι ηλίου φαεινότερο ότι απέτυχε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πιστών της. Εμείς λοιπόν ως Ορθόδοξη Εκκλησία τι θα εφαρμόσουμε; Θα αναπτύξουμε μια ανάλογη ποιμαντική μέριμνα αποσκοπώντας να χαρακτηρισθούμε ως ο άριστος κοινωνικός (ΚΡΑΤΙΚΟΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΑ ΜΙΣΘΟΔΟΤΟΥΜΕΝΟΣ) φορέας, κινδυνεύοντας συνάμα ακόμη και να λησμονήσουμε (ΠΟΤΕ ΤΟ ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ ΑΛΛΩΣΤΕ;) ότι η Εκκλησία είναι κιβωτός σωτηρίας; Δεν θα θέλαμε στο σημείο αυτό να επεκταθούμε επί του παρόντος στη μύχια επιθυμία ορισμένων παραγόντων σε κοινές με το Βατικανό οικονομικές δραστηριότητες και «εκμετάλλευση» ευρωπαϊκών κονδυλίων με τη ... δικαιολογία των ιεραποστολικών (ΚΟΙΝΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΠΑΠΑ) σκοπών. Και αυτό γιατί δεν θα θέλαμε να προτρέξουμε σε γεγονότα που προγραμματίζονται να γίνουν στο μέλλον.

Αποτελεί επιδίωξη άραγε της επίσκεψης αυτής η καλλιέργεια προσέγγισης της Ορθόδοξης Εκκλησίας με το Βατικανό (ΤΗΝ ΠΑΠΙΚΗ «ΕΚΚΛΗΣΙΑ») και τον «Πατριάρχη» της Δύσης (ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑ), Πάπα; Δηλαδή αποσκοπεί στο να δοθεί το μήνυμα διάλυσης της καχυποψίας. Ίσως κάτι τέτοιο θα εξυπηρετούσε κατά κάποιο τρόπο τη ΠΑΠΙΚΗ ΨΕΥΤΟΕκκλησία-ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ, η οποία εμμένει περιέργως στο να διατηρεί τις Ουνιτικές Εκκλησίες στην Ανατολή. Έπ' ουδενί όμως θα βοηθούσε την Ορθόδοξη Εκκλησία τουλάχιστον στην παρούσα χρονική περίοδο. Και δεν θα την εξυπηρετούσε γιατί κατά ομολογία του συνόλου των Ιεραρχών μας ο ελληνικός λαός στη συντριπτική πλειονότητά του (99%) παραμένει ακατήχητος σε βασικές αρχές του ευαγγελικού σωτηριώδους μηνύματος. Άρα μια τέτοιου είδους προσέγγιση εμπεριέχει κινδύνους αλλοίωσης βασικών χαρακτηριστικών στοιχείων που έχουν να κάνουν με την αλήθεια της πίστεως μας. Για να γίνουμε πιο κατανοητοί θυμίζουμε ότι επισήμως το Βατικανό έχει επιτρέψει σε ρωμαιοκαθολικούς πιστούς να κοινωνούν και να μετέχουν των αχράντων μυστηρίων (βλ. «Θεία Λειτουργία» Ραβέννας!!!). Κάτι τέτοιο όμως για την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι επιτρεπτό και ρητώς απαγορεύεται από κανόνες. Άρα η επιχειρούμενη προσέγγιση εάν πραγματικά ισχύει χαρακτηρίζεται επιπόλαιη και αβάσιμη, γιατί πέραν των άλλων λόγων η προσέγγιση στην αλήθεια της Ορθόδοξης πίστης, προϋποθέτει μετάνοια. Βέβαια ο ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος υποστηρίζει ότι οι δογματικές διαφορές μας με το Βατικανό αποτελούν θεολογούμενα, δηλαδή συζητήσιμα θέματα. Με λίγα λόγια ο εν λόγω ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ Ιεράρχης θεωρεί ότι η άσπιλος σύλληψη της Θεοτόκου, το filioque, το αλάθητο του Πάπα κ. ά είναι ζητήματα που μπορεί να τα συζητήσουμε ως Ορθόδοξοι χριστιανοί!!! Εάν κάτι τέτοιο τελικά ισχύει σε γενικότερο επίπεδο τότε υφίσταται κίνδυνος αλλοίωσης και στο ορθόδοξο δόγμα...

Ως θετικό στοιχείο πάντως (ΓΙΑ ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΣΤΑ ΠΑΓΚΑΡΙΑ) δύναται να εκληφθεί η χορήγηση τεμαχίου του «ιερού λειψάνου» (ΤΕΜΑΧΙΟ ΑΛΥΣΙΔΑΣ ΛΕΝΕ) του Αποστόλου Παύλου, που προβλέπεται να λάβει ο «ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ» Αρχιεπίσκοπος. Αυτό σημαίνει εκτός των άλλων ότι η Αρχιεπισκοπή θα μπορεί να καυχιέται εν ΜΑΜΜΩΝΑ ότι αποτελεί βασικό αποστολικό προσκύνημα, κάτι που θα βοηθούσε μελλοντικά πάρα πολύ (ΣΤΗΝ ΚΟΝΟΜΑ) στον όλο σχεδιασμό ανάπτυξης του θρησκευτικού-προσκυνηματικού τουρισμού...

Η Ρώμη έχει λόγους να επιχειρεί ανοίγματα στην Ορθόδοξη Ανατολή. Αντιθέτως επί του παρόντος η Ορθόδοξη Ανατολή δεν έχει κανένα πνευματικό λόγο να ευνοείται από ανάλογα ανοίγματα προς τη Δύση. Και όλα αυτά θα πρέπει να αναλογιστούν οι ανώτατοι εκκλησιαστικοί παράγοντες πως διχάζουν το χριστεπώνυμο ποίμνιο που αν και δείχνει αμέριστη εμπιστοσύνη στην Εκκλησία δεν παύει να προβληματίζεται από τις κινήσεις των θρησκευτικών «ορθοδόξων» τραγών της... Προβληματισμό επιφέρουν τέτοιες κινήσεις και στην ίδια τη ΠΑΠΙΚΗ ΨΕΥΤΟΕκκλησία, η οποία αντί να διαπιστώσει και να εκλάβει ως παράδειγμα μια σοβαρή στάση εκ μέρους της Ορθόδοξης Ανατολής κατανοεί και εκλαμβάνει τα ανοίγματα αυτά ως κινήσεις δημοσίων σχέσεων και εντυπωσιασμού. Αποτέλεσμα τούτου είναι να πληγεί σταδιακά η αποσαφηνισμένη και δεδομένη σήμερα καλή διάθεση μιας σημαντικής ομάδας ΠΑΠΙΚΩΝ προς την εντρύφηση της Πατερικής Ορθόδοξης Ανατολής. Γι' αυτό μόνο η αληθινή αγάπη και όχι οι φθηνοί εντυπωσιασμοί, οδηγεί στην καθολικότητα, η σθεναρή ορθόδοξη πίστη και όχι τα διπλωματικά παιχνίδια, προλειαίνει το έδαφος για ουσιαστικές αλλαγές, η ταπείνωση και η μετάνοια και όχι οι παρασκηνιακές οικονομικές συναλλαγές συμβάλλουν στην ορθή προσέγγιση Ανατολής και Δύσης.