Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δυστυχώς, από τη στιγμή που, με τη συνθήκη της Λωζάννης και την ανταλλαγή των πληθυσμών, μοιραία ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης κατάντησε νησίδα διαρκώς συρρικνούμενη, η μετατροπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε ένα ιδιότυπο κογκλάβιο αρχιερέων, οι περισσότεροι από τους οποίους χωρίς ποίμνιο, ήταν αναπόφευκτη. Και αναπόφευκτη ήταν πλέον η αναζήτηση στηριγμάτων σε δημόσιες σχέσεις, με το οποιοδήποτε τίμημα. Και επειδή αυτά συμβαίνουν εδώ και μισό αιώνα στο Φανάρι, έχουν γίνει πλέον καθεστώς.
Τι να πει κανείς, ακούγοντάς τα, όλα αυτά; Ότι για να γίνει κάποιος μεγαλο-παπάς, δεν αρκούν μόνο τα «κουσούρια» του ψεύτη του κλέφτη και του ομοφυλόφιλου, αλλά χρειάζεται και αυτό του... «καλού» Προδότη;
2 σχόλια:
φρικιαστικη φωτογραφία !!!
Μπράβο κύριε Μιχαλόπουλε, μας ανοίγετε τα μάτια !
Καλημέρα σας! :-)
Δημοσίευση σχολίου